کد مطلب:28162 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104
بر اساس آموزه های امام، مدیران و مسئولان، در نظام اسلامی حق ندارند مناصب دولتی را بر اساس وابستگی های خانوادگی و یا سیاسی تقسیم كنند. آنها حق ندارند كارهای مردم را به كسانی بسپُرند كه اصالت خانوادگی ندارند؛ حق ندارند كسانی را بر كار بگمارند كه از مكرمت هایِ اخلاقی و خوی نیكو به دورند؛ حق ندارند از كسانی كه توانایی لازم را ندارند و از تخصّص بایسته و نشاط مطلوب برخوردار نیستند، در امور اجرایی بهره گیرند. كارگزاری، امانت است و جز به امین نباید سپرده شود.
كارگزاران، بازوان اجرایی حاكمان، و عاملان اقامه عدل و بسط قانون در جامعه هستند. شایستگی، توانمندی، استوارگامی، و سلامت رفتاری آنان، بی گمان، مهم ترین نقش را در سامان یابی جامعه در ابعاد مختلف خواهد داشت. از این رو، در نگاه علی علیه السلام، در گزینش كارگزاران، فقط شایستگی ها باید حاكم باشد، و نه وابستگی ها. «شایسته سالاری»، اصلِ اساسی گزینش در سیاست علوی است. صلاحیت اخلاقی، اصالت خانوادگی، تخصّص و توانایی، باید معیار گزینش باشد، نه وابستگی های سببی، نَسَبی، جناحی و مسلكی، آن هم با پیرایه سیاسی اش.